ซึ่งส่วนใหญ่แล้ว ใครๆ = คนที่เราเอาใจไปยึดติดเอาไว้..
แล้วอาการเหงาๆ เฉาๆเนี่ยมันก็จะเกาะใจเราอยู่ไปจนกระทั่ง
# เมื่อได้เราได้รับความสนใจ ใส่ใจจากใคร
โดยเฉพาะจากคนนั้นที่เราเอาใจไปทากาวตราช้างติดเอาไว้
หรือ # เมื่อเราไปเจอกับใครคนใหม่ หรืออะไรใหม่ๆ
ที่มีแรงดึงดูดที่แรงกว่ากาวตราช้างที่ติดใจเรากับคนนั้นไว้..
โดยไม่ทันรู้ตัว เราก็จะเริ่มทากาวตราช้างไปติดกับสิ่งใหม่ที่ดึงเราออกไป
ในขณะที่กาวเก่าก็จะเริ่มหมดสภาพความเหนียวลงเรื่อยๆ..
และแล้วความเหงาก็จะหายไป....... ชั่วคราว
ใช่แล้ว แค่ชั่วคราว เพราะสองอย่างข้างบนนี้ไม่เคยทำให้ใครหายเหงาได้ตลอดไปเลย..
เหตุผลเดียวคือ.. เราไม่สามารถบังคับใครก็ตามให้มาเป็นอย่างใจเราได้ตลอดไป
เมื่อไหร่ก็ตามที่เราไม่ได้รับความใส่ใจอย่างที่ใจเราต้องการ.. ความเหงาก็จะกลับมาอีก..
ความหวัง คือ ความเชื่อว่าเป็นไปได้ และจะเกิดขึ้นในอนาคตข้างหน้า เป็นพลังผลักดันให้ชีวิตดำเนินไป ทำให้เรามีแรงบันดาลใจ มีความมุ่งมั่น พยายาม อดทน ต่อสู้กับอุปสรรคต่างๆ ได้ ต่างคนต่างมีความหวังที่แตกต่างกัน แต่ทุกคนล้วนทำทุกอย่าง เพื่อให้ความหวังนั้นประสบผลสำเร็จ
แต่ถึงอย่างไร เมื่อมีความหวังก็ย่อมมีความผิดหวังบ้างเป็นของที่คู่กัน เมื่อตั้งความหวังกับสิ่งใดจึงควรพิจารณาถึงความเป็นไปได้จริงด้วย เพื่อจะได้ไม่ต้องพบกับความผิดหวังบ่อยนัก และควรเตรียมใจให้พร้อมยอมรับกับความผิดหวังนั้นด้วย พึงระลึกไว้ว่าสิ่งต่างๆในโลกนี้ล้วนเกิดขึ้นได้ ไม่มีสิ่งใดที่จะเป็นไปตามที่ตั้งใจไว้ได้ทุกสิ่งอย่าง
ความหวัง ทำให้ชีวิตดำเนินไปได้ แต่ความผิดหวังก็ทำให้ท้อแท้ หดหู่ ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปได้เช่นกัน